byrjunin

Síðan sprengingin varð á borgarveggi og neðanjarðarlestarbílum á áttunda áratugnum hafa vaxandi vinsældir veggjakrots sem listgreinar unnið til viðskiptalegs árangurs fyrir listamenn sína og reglulega viðveru í poppmenningu og samtímalistaheiminum.

Bókin „The History of American Graffiti“ skráir ítarlega þróun þessarar oft umdeildu listahreyfingar um Bandaríkin. Sem krakkar merktu höfundarnir Roger Gastman og Caleb Neelon borgarmúra. Í dag er Gastman hliðvörður milli listamanna neðanjarðar sem vinna á götunni og almennra heimi gallería; Neelon,Með Harvard gráðu, er veggjakrot listamaður og kennari.

Fyrir „The History of American Graffiti“ fundu þeir þúsundir ljósmynda, allt frá vöruflutningalestum til borgargötur, og tóku hundruð viðtala við veggjakrotslistamenn, allt frá brautryðjendum til stærstu stjarnanna.

Ungt fólk eru lykilaðilar að mótun nútíma veggjakrot, segir Neelon. Fyrsti nútíma veggjakrotshöfundurinn er almennt talinn vera Cornbread, menntaskólanemi frá Fíladelfíu, sem árið 1967 byrjaði að merkja borgarmúra til að ná athygli stúlku. En það var aðeins á níunda áratugnum sem gallerí fóru að sýna veggjakrot sem listaverk.

Í dag leggja uppboðshaldarar og safnarar út þúsundir dollara fyrir veggjakrots-stíl. Heimildarmynd breska götulistamannsins Banksys „Exit Through the Gift Shop“ (sem Gastman var ráðgjafaframleiðandi fyrir) var tilnefnd til Óskarsverðlauna árið 2011. Og áður en Marc Ecko og Shepard Fairey voru heimilisnöfn sem hönnuðu föt eða herferðaspjöld frá Obama voru þau (og eru enn einhvern tímann) götulistamenn.

En veggjakrot er, samkvæmt skilgreiningu, ögrandi og opinber sýning. Gastman heldur því fram að það sé áunnin virðing og það sé handverk við veggjakrot sem unnin eru úti á götum. Það er líka innri niðurrif og hégómi í listformi sem skilgreinir sig með því að skrifa sitt

Neelon segir hins vegar að listamenn sem ná tökum á því að mála á götunni geti skapað jafnvel enn meiri vinnu í vinnustofum þar sem þeir hafa meiri tíma, fjármagn og þurfa ekki að hafa áhyggjur af veðrinu (eða lögreglunni). Það sem þeir gætu tapað er magn fólks sem sér verk sín daglega.

Neelon segir hins vegar að listamenn sem ná tökum á því að mála á götunni geti skapað jafnvel enn meiri vinnu í vinnustofum þar sem þeir hafa meiri tíma, fjármagn og þurfa ekki að hafa áhyggjur af veðrinu (eða lögreglunni). Það sem þeir gætu tapað er magn fólks sem sér verk sín daglega.